Het was Moederdag. Ik genoot van een ontbijt op bed. Zelf gemaakt – ja echt, helemaal zelf, je moest het niet wágen om ook maar een stap in de keuken zetten – door mijn twee zonen van acht en zes jaar oud. Nooit geweten dat een kopje koffie in de ochtend zo goed samenging met cherrytomaatjes en een rauwe wortel, maar dat terzijde. Je kunt je dagelijkse portie groenten maar gehad hebben.
Ik liet me verwennen door mijn zonen met geknutselde kunstwerken.
De 6-jarige had een tekening en een uitnodiging voor een verwenmoment op school. Dat doen ze ieder jaar met de kleuterklas. Vorig jaar werden onze nagels gelakt en kregen we een massage. De vaders daarentegen kregen voor Vaderdag een sportochtend. Ik vermoed dat er over deze stereotiepe benadering is gemopperd, want dit jaar staat er ook een sportochtend voor de moeders op de planning, zo las ik op de zelfgemaakte uitnodiging van mijn zoon.
De 8-jarige had een kartonnen bekertje in reepjes geknipt waarbij de bodem heel was gelaten en op een karton was geplakt. Zo ontstond er een zon. Mijn zoon had erbij geschreven “jij bent mijn zonetje” (best een leuke woordgrap, al heeft hij dat vast niet zo bedoeld). In de reepjes stonden dingen geschreven die hij bij mij vond passen. In willekeurige volgorde: sterk, uniek, creatief, positief, lief, sorgzaam, mooi, knuffel, kooken, de was, de laakens, slim. Bij sommige woorden had ik wat m’n twijfels (“want jij wast altijd onze lakens, mama!”). En hoewel we hier thuis het huishouden best eerlijk hebben verdeeld, dacht ik aan het volgende.
Meisjes die nu opgroeien lopen het risico om minder rechten te hebben dan hun moeders.
En dat is nogal zorgelijk, op z’n zachtst uitgedrukt.
Wereldwijd, ook in Nederland, groeit de polarisatie en nemen patriarchale normen steeds meer de overhand (zie ook de serie Adolescence). Seksuele voorlichting wordt in twijfel getrokken (zie laatst weer het gedoe rondom de Week van de Lentekriebels) en het recht op een veilige abortus staat onder druk.
Ik dacht aan de opvoeding van onze jongens. Hoe voeden we hen op tot respectvolle mannen die mensenrechten naleven? Hoe zorgen we ervoor dat zij later niet worden meegezogen in de ‘manosphere’ op sociale media? Er komt al regelmatig een onderwerp aan de keukentafel voorbij. Zo was er laatst een item op het nieuws over de toename van femicide. Probeer maar eens uit te leggen dat er mannen zijn die vrouwen om het leven brengen. “Maar waarom dan, mama?”
Ik keek naar mijn twee zonen, die ondertussen zaten ruzie te maken omdat de 6-jarige een cherrytomaatje had gepakt, terwijl de 8-jarige vond dat die voor mij bedoeld waren. Manlief vond het maar niks, al dat eten en drinken in bed. Hij doekte het tafereel snel op – voordat ik weer de lakens zou moeten wassen.
