Vijf dagen duurde het. ‘Er is nu zo’n liedje’, zei mijn zesjarige zoon T. toen hij thuiskwam. ‘Het heet Europapa, wil je die opzetten?’. Ik zette het liedje op. De Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival was hem blijkbaar niet ontgaan. Slechts vijf dagen na de release-datum.
Die avond ging het bij Sophie & Jeroen over de Spice Girls die dertig jaar geleden werden opgericht. Ik ging ervoor zitten. Dertig jaar geleden, ook ik was toen zes. Ik kon me de dag herinneren dat ik in aanraking kwam met deze meidengroep. Ik was bij een vriendinnetje die twee jaar ouder was. Op haar slaapkamer zette ze de cd van de Spice Girls op. Ze duwde het albumhoesje in mijn handen. ‘Ken je dit nog niet?’ vroeg ze uit de hoogte. Ik keek naar het witte hoesje met daarop het woord SPICE. Elke letter had een andere kleur: rood, roze, geel, paars en groen. In elke letter stond een vrouw afgebeeld, vijf in totaal. Ieder met een eigen stijl en karakter. Ik was verkocht.
Ik zeurde bij mijn ouders en ook ik kocht de volgende dag het album in de Free Record Shop bij ons in het dorp. De Spice Girls namen de wereld over, en ze namen mij over. Urenlang luisterde ik de liedjes op mijn cd-speler en leerde ik songteksten uit mijn hoofd. Posters hing ik op, krantenartikelen knipte ik uit, ik sliep onder een dekbed van de Spice Girls en ik gaf een vermogen uit aan Spice Girls stickers en lollies. Ik heb nog een foto van de playbackshow in het cultureel centrum. Mijn vriendinnen en ik traden op, ik was Baby Spice.
Nu denk ik aan T. Ik pretendeer niet dat Joost Klein hetzelfde is als de Spice Girls, ik kijk wel uit, maar toch. Ik zie hoe hij wordt bevangen door een liedje, gewoon omdat het een trend is. Hoe hij staat te hakken wanneer dat lied door de luidsprekers in de woonkamer schalt. Hoe hij het hele album van Joost Klein op zijn koptelefoon zit te luisteren.
Voorheen hield ik trends voor hem verborgen, maar dat gaat niet langer. Ik vond dat eigenlijk wel prima, een klein kind onwetend houden in alle onschuld. Ik realiseer me dat zes jaar dé leeftijd is dat de wereld voor een kind opengaat. En dat heeft wel iets. De wereld vindt hem, hij vindt de wereld, of nou ja, Europa(pa).